ای دل این دنیا نباشد کام تو با ما نشین          چرخ این گیتی نباشد رام تو با ما نشین

بادو چشمت اشک خون ریزی چه حاصل آمدست؟   ور بخواهی مانده باشد نام تو با ما نشین

باده ی غم را مخور،دیوانه ای غمگین مباش      دانه ی دنیا نباشد دام تو با ما نشین

ای دل این غمخانه غمخواری ندارد بهر تو          جام و می،اینجا نباشد جام تو با ما نشین

با نفیر اعتراضت کر شود گوش جهان               نیست دنیا بر خیار تام تو با ما نشین

زیستن در این جهان،کوهْ استقامت لازم است    کم بباشد اندک استحکام تو با ما نشین

از می غمها چرا پیمانه خواری میکنی             خواهی ار نیکو شود فرجام تو با ما نشین

شعر از محمد...

تو می گوی و شنیدن با من ای دل           نیم من دشمن و اهریمن ای دل

در این چندین صباحی که تپد قلب            مباشد خوش که غم گنجاندن ای دل

ز این دنیا خوشی را نی طلب کن            ندارد روی نرمی آهن ای دل

نشان گل ز پیرِِِِِِ باغبان گیر                       که دارد او نشان از گلشن ای دل

به انباری که پر از کاه گشته                    نباشد جای کوچک سوزن ای دل

پر از درد است شانه ها محال است         که سر بر شانه ای بنهادن ای دل

تو گر نیکی ز این دنیا ندیدی                   بسی با دست بر سر نی زن ای دل

بود دهر و زمانه ناجوانمرد                       شود یکباره یارت دشمن ای دل

سزا نبْود که هرجا سفره ی دل               برای ناکسان بگشادن ای دل

ز جور و بی وفایی های دنیا                   تو می گوی و شنیدن با من ای دل

شعر از محمد....

آه چه شیرین بود روزگاری که گذشت !
کودکی ام را میگویم
روزگاری که هر گاه گریه میکردم آغوش گرمی به استفبالم میآمد و بی آنکه ...

زمانی سایه سارم مادرم بود                       به هنگامی چو پروانه برم بود

ندانستم چه قدرش را به عمرش؟                 که عشق و دین و دارم مادرم بود

محبت در وجود مادران است                        همی دار و ندارم مادرم بود

که بعدش روزگارم چون زمستان                   گل و غنچه،بهارم مادرم بود

که ای کاش او ببودی،من برفتم                    که اول بر مزارم مادرم بود

خدا اول معلم بود بر من                              ز بعد آموزگارم مادرم بود

جز او با کس ندارم سازگاری                        که تنها سازگارم مادرم بود

 قضا بگرفت این تنها امیدم                           امید و دوست دارم مادرم بود

مرا یاری نخواهد کرد دنیا                             یکی بودی و یارم مادرم بود

که هر کس را کسی چون غمگسار است        مرا تک غمگسارم مادرم بود

                               شعر از محمد

من زندگی را دوست دارم ولی از زندگی دوباره می ترسم

دین را دوست دارم ولی از کشیش ها می ترسم
قانون را دوست دارم ولی از پاسبان ها می ترسم

عشق را دوست دارم ولی از زن ها می ترسم

کودکان را دوست دارم ولی از آئینه می ترسم

سلام را دوست دارم ولی از زبانم می ترسم

من می ترسم پس هستم

این چنین می گذرد روز و روزگار من

من روز را دوست دارم ولی از روزگار می ترسم         

شعر از زهرا

ای دلم ناله نکن رسم جهان این باشد
عمر ما میگذرد رسم زمان این باشد
همره خون شده امشب گذر لحظه ی من
چشم پر خون شده امشب ز کلام دل من
باز امشب غم یار است و جهان تیره شده
چشمم امشب به مه سقف زمان خیره شده
قلب تاریک زمین با دل من همدرد است
جای پای گذر خاطره ها پر درد است
 راه تاریک زمین در دل شب پیدا نیست
چشم تو فانوس رهم بود و ولی اینجا نیست
پیش من طلعت خورشید معنی فردا نیست
طلعت چشم تو اکنون در پس شب ها نیست

باز امشب غم یار است و جهان تیره شده
چشمم امشب به مه سقف زمان خیره شده

شعر از سعید

امشب دلم گرفته . شرحی ز دل ندارم                          دلگیرم از جدایی . بس باشد این کلامم
امشب زمام سر را . بر دست دل سپارم                         امشب خدای خود را . جور دگر بخوانم
امشب ستارگان را . جور دگر ببینم                                 امشب کلام دل را . جور دگر بگویم
آرام جانم امشب . آتش به جان من زد                             آغوش گرم خود را . تقسیم دیگری کرد
اه ای خدای عالم . مقصود از این جهان چیست                دل شد شکسته ای جان . تقصیر عاشقان چیست
در این جهان نشانی از عاشقان نگیرند                            هر لحظه تیر و خنجر بر قلبشان بکارند
حرف و کلام دل را هرگز نمیپذیرند                                   پاکی عشقشان را بر درهمی فروشند
هر کس ز خود بداند تفسیر شعر مجنون                          لیکن کسی نداند مجنون ز چیست دلخون
عشق از کلام مردم هم معنی هوس شد                         از شعله های آتش پروانه بی نفس شد

...

مرا به کدامین بدی زمانه رنجاندست                     که هر چه ترسم از آن بود یار در سر داشت

ز خنده های نمادینْش بود بس پیدا                        ز این دل ساده , یار , یار بهتر داشت

صدف چو دهان وا کند نهان او پیداست                   شد آشکار  , صدفّی بدون گوهر داشت

طلا فروش نمودی و من خریدارش                         نگو که او به نهان بس لباس مسگر داشت

ز ساز دل چه بگویم که سوز بس دارد                    که ساز دوست بسی روی سوز گستر داشت

ز دست دادم , سوزا , چه آرزو ها را                        چو کاخ سنگ اَمل را زمانه ابتر داشت

ز عیش و نوش دل ما نبود مستانه                         که یار مستی و شادی ز عیش دیگر داشت

شعر از محمد